Minęło trzysta lat od wyprawy Drużyny Pierścienia. Pamięć o czynach Bilbo Bigginsa i jego towarzyszy wyblakła, a o ich przygodach dowiedzieć się można już tylko z nielicznych ocalałych ksiąg. W Śródziemiu panuje ład i spokój, ale czy nie są one tylko pozorem? Czy dziwne znaki, powtarzane po karczmach opowieści o niewytłumaczalnych wydarzeniach, powtarzające się coraz częściej napady i rabunki nie świadczą o tym, że pokonane przed trzema wiekami Zło na nowo zaczyna się odradzać? A nawet jeśli to prawda, czy młody nieśmiały hobbit Folko i napotkany przez niego przypadkowo w lesie krasnolud Torin zdołają mu się przeciwstawić?

Tak zaczyna się Pierścień mroku, kontynuacja tolkienowskiego Władcy pierścieni autorstwa rosyjskiego pisarza SF Nika Pierumowa. Muszę się przyznać, że miałem olbrzymie obawy zaczynając czytać tę książkę –podejrzewałem, że jest ona kolejnym tanim wytworem tolkienomanii – ale, na szczęście, obawy okazały się zupełnie nieuzasadnione. Pierścień mroku to kawał solidnej, żeby nie powiedzieć świetnej fantasy, ze światem pełnym pełnokrwistych postaci, wartką akcją i, co najważniejsze, cudowną atmosferą, czerpiącą zarówno ze świata Tolkiena jak i z rosyjskich korzeni autora.

Jak napisałem, Pierścień mroku jest kontynuacją Władcy pierścieni – duch Bilbo, Gandalfa ciągle podąża za bohaterami Pierumowa. Być może dlatego książka ta nie spodoba się fanatycznym wielbicielom Tolkiena, dla których świat Śródziemia został na zawsze zamknięty, a każda próba ponownego jego wskrzeszenia zakrawa niemal o świętokradztwo. Ale przecież rozumując w ten sposób należałoby zapewne zanegować dużą część świata fantasy. Pierumow – jak wielu przed nim i zapewne wielu po nim – tworzy swój świat w tolkienowskich dekoracjach, i nie stara się tego ukryć. Ale przecież to nie dekoracje są najważniejsze. Ważna jest umiejętność wypełnienia ich żywą opowieścią. A to Pierumowowi naprawdę się udało.